Van Pismo beach naar Monterey

Dag 3 van onze reis door het westen van de USA.

Vanmorgen al weer vroeg wakker, daar we de avond tevoren weer op tijd zijn gaan slapen. 7 uur opgestaan en om 8.15 zaten we aan het continental ontbijt. Nadat iedereen zijn spullen weer ingepakt had en de koelbox weer gevuld was met ijs konden we op pad. Eerst even tanken, toen nog even langs de outlet store en de supermarkt om boodschappen te doen voor de picknick vanmiddag. De supermarkt heette de california fresh market en het was een hele bijzondere supermarkt, die een beetje een surfing sfeertje ademde. Het rook er apart, ze verkochten er aparte dingen en er liepen bijzondere mensen.

Zo nu waren we klaar voor de reis en gingen we on the road.  Via de highway 101 naar lockwood, waar volgens Dave een store ( the lookwoodstore) zat die zeker  de moeite waard was om te bezichtigen en goede recencies had. Nou hoe groot was de deceptie, toen we de deur opende en in een soort kleinschalige campingwinkel met twee stevige Amerikaanse verkoopsters kwamen. Om maar niet voor niks gestopt te zijn hebben we toch maar een versnapering, in de vorm van een ijsje genomen en enkele foto's gemaakt.

Omdat de pacific highway gedeeltelijk afgesloten is, vanwege herstelwerkzaamheden, maar we toch een gedeelte ervan wilde zien, had Dave een alternatieve route gevonden, die niet geschikt zou zijn voor campers en auto's met caravan. Gelukkig hebben wij een 4x4 Toyota en zou dit voor ons een makkie worden. Als de Tom Tom op een gegeven moment aangeeft dat we linksaf moeten, rijden we langs een militair basiskamp, waar zo lijkt het Amerikaanse soldaten op oefening zijn. We passeren een slagboom( die open staat), met een bord ernaast met de tekst : verboden toegang voor onbevoegde, militair terrein; ik zeg tegen Dave : is dat wel verstandig om door te rijden? Volgens Dave stond het hek open en reden er meer burger auto's en na een paar honderd meter stond er een grote groep toeristen met fototoestel op een klein parkeerplaats, dus geen paniek alles komt goed. We passeren enkele legervoertuigen en de mensen die erin zaten zwaaien vriendelijk naar ons. Langs beide zijde van de weg staat een hek met om de zoveel meter borden met : "Danger" maar volgens Dave gaat het allemaal prima en zitten we op de goede weg, mij bekruipt een onpluis gevoel. Hoe verder we in het gebied komen, hoe meer het lijkt of we in een oorlogsgebied zitten en we elk moment beschoten kunnen worden ( al dan niet expres of in een oefening), nog steeds passeren we af en toe een legervoertuig, maar deze mensen lijken geen acht op ons te slaan en dat stelt mij dan enigzins gerust, als we hier echt niet mochten rijden, zouden ze ons toch wel tegenhouden???                      

Op een gegeven moment geeft de Tom Tom aan dat we naar links moeten, dus dat doen we dan ook. Over een hobbelige weg, die soms stijl omhoog gaat en dan weer stijl naar beneden, met aan weerszijde van de weg dekkingsmuren en nepsoldaten komen we uiteindelijk bij een wegblokkade met een bord : Pas op ga terug radioactieve straling. Toen leek ook Dave even uit het veld geslagen en is hij snel omgekeerd. Gelukkig was er nog een andere weg en op een paar tanks na leken we het militaire gebied te verlaten........tot we uitkwamen bij een slagboom, die niet vanzelf open ging. PANIEK....Gelukkig had Dave een oplossing, hij verplaatste een roadblock, reed de auto erdoor heen, en plaatste het roadblock weer op zijn plek. Helaas reed er bij deze laatste handeling een legervoertuig voorbij, die nog net zag hoe dave het blok terug zette en terug rende naar de auto, nou toen kon je me opvegen hoor. Het legervoertuig parkeerde langs de kant van de weg en ik dacht daar gaan we dan, nu worden we opgepakt en kunnen we de gevangenis in. Gelukkig bleven ze staan toen we ze inhaalde en konden we weer opgelucht adem halen. Wat een avontuur.

Toen we onze weg vervolgende kwamen op een berg ala Oostenrijk en aangezien amber al misselijk was zat zij al voorin, maar nu speelde de 688 haarspeldbochten die we tegenkwamen mij toch ook wel parten. Zo'n 15 km stijgen en dalen en scherpe haarspeldbochten, we hebben het overleefd. Uiteindelijk kwamen we groen en geel aan op het deel van de pacific highway dat niet meer was afgesloten en kwamen het ene na het andere mooie uitzichtpunt tegen. Jammer genoeg was het erg mistig boven zee, maar we hebben best nog wat aardige foto's kunnen schieten. Omstreeks 17 uur kwamen we aan bij ons hotel in Monterey. Een pauper doorreis dorpje wat voornamelijk uit goedkope motelletjes bestaat. We besluiten wat te eten bij danny's en te chillen op onze kamer. Het was weer een enerverende dag.